Dit is alweer mijn laatste artikel voor Dizzie. De afgelopen maanden heb ik voornamelijk over misdaad geschreven en ik hoop dat de blogs leuk, of in ieder geval, interessant waren om te lezen.

Misdaad is van alle tijden, van alle mensen, over heel de wereld. De laatste tijd heb ik veel onderzoek gedaan naar diverse moordzaken, veelal in Amerika en in Engeland.

Maar ons eigen land is bepaald geen uitzondering.

Bijvoorbeeld de ontvoering van Freddy Heineken en zijn chauffeur Ab Doderer door o.a. Willem Holleeder en Cor van Hout, of de ontvoering en moord op Gerrit Jan Heijn door de ingenieur Ferdi Elsas als wraak op een onsuccesvolle samenwerking, drugsgerelateerde kwesties waarbij o.a. de drugsbaron Klaas Bruinsma en John Mieremet geliquideerd werden, politieke moorden op o.a. Theo van Gogh door Mohammed Bouyeri en op Pim Fortuyn door Volkert van der Graaf, diverse zedenmisdrijven waaronder die door de Let Robert Mikelson, al dan niet samen met zijn partner Richard van Olffen. De lijst is lang.

Meer recentelijk de tragische zaak van de vermiste en vermoordde 22-jarige Farida Zargar uit Spijkenisse. Op 5 augustus 2010 verdween Farida toen zij van haar werk naar haar woonhuis fietste. Haar fiets en sleutelbos werden later teruggevonden in het Mallebos in Spijkenisse. Pas een jaar later, op aanwijzing van de dader, werd haar lichaam gevonden. Eerder had de dader haar bankpas en identifier door de brievenbus van het politiebureau in Spijkenisse gegooid, maar S. werd door de camerabeelden niet herkend. Nadat de politie bij de dader huiszoeking deed i.v.m. verdenking van heling en straatroof, werden er bezittingen van Farida in zijn slaapkamer gevonden. Een gruwelijke vondst was de voet van Farida onder de schuur in zijn tuin, als mogelijke trofee voor een zieke geest. Uit nader onderzoek bleek S. ook verantwoordelijk te zijn voor de dood van de 43-jarige verstandelijk gehandicapte Nanda Kerklaan. Hoewel haar dood aanvankelijk op een ongeval had geleken, bleek uit nader onderzoek dat Nanda was doodgeschopt.

In juli 2013 werd Patrick Soultana veroordeeld tot levenslang voor de moord op Farida Zargar, Nanda Kerklaan en een poging tot moord op een Poolse man, ook werd hij veroordeeld voor het bezit van kinderporno en het plegen van een groot aantal roofovervallen. Kortom een levensgevaarlijke crimineel. In de gevangenis zou S. tijdens het gesprek met zijn zus gesproken hebben over ‘een perfecte crime’, een teken dat hij geen enkel berouw toonde over zijn daden, en later tegen een medegedetineerde: ‘De perfecte crime bestaat, ik doe het al jaren.’ Daarnaast claimt hij nog drie mensen te hebben vermoord, maar hier is tot op heden geen bewijs van gevonden.

De moeder van S. kan het allemaal niet bevatten en betuigt spijt aan de familie van Farida. Elf jaar geleden werd haar andere zoon veroordeeld voor een soortgelijk delict. Zoveel geweld in een familie kan bijna niet op toeval berusten.Dit alles geeft de moeder van Farida geen troost. In een interview met de krant zegt zij:

‘Ik heb zoveel gehuild, mijn tranen zijn op.’

Niet de dader, maar de nabestaanden zijn levenslang veroordeeld. De dader komt op een zeker moment weer vrij, maar de nabestaanden moeten verder leven zonder hun geliefd familielid. Niets zal ooit meer hetzelfde zijn en niets zal ooit meer vanzelfsprekend zijn. De onbezorgdheid en vreugde van voor die tijd is met de dood van hun dierbaren eens en voor altijd verdwenen.

Niet echt een kerstboodschap en toch wil ik graag positief afsluiten. Maar hoe kun je positief afsluiten als het om zinloos geweld gaat? Waarom doen mensen elkaar dit aan, waarom beroven zij hun medemens van een leven waarover zij niet mogen beschikken? Zal het ooit beter worden, zal de misdaad in deze wereld ooit ophouden te bestaan? Er zijn genoeg films over verschenen, zoals bijvoorbeeld ‘Minority Report’ met de Amerikaanse acteur Tom Cruise, waarin er gebruik wordt gemaakt van zogenaamde ‘psychische’ technologie om een misdaad op te sporen voordat deze wordt begaan. Prachtig, maar tevens een gewetenskwestie als het misgaat, zo blijkt.

Misschien door het besef dat wij ons gelukkig mogen prijzen met ons leven zoals het is. Ons bewust te zijn van het geluk dat wij met onze familie en met ons gezin mogen delen. Geschillen kunnen overwonnen worden, liefde kan uitgesproken worden naar familie en vrienden, de wereld staat op voor de minder bedeelden.

Een moment van dankbaarheid, van bewustzijn. Een dag in december misschien?

Voorlopig geen blog in het nieuwe jaar, maar hopelijk een nieuw deel van mijn Rotterdamse detectivereeks Bureau MaRiT.

Hartelijk dank voor het lezen! Fijne Feestdagen en bovenal Veel Leesplezier!

Esther