(Op de foto: Een lachende Israel Keyes(jan1978 – dec2012) tijdens het politieverhoor in maart 2012)
‘The problem is, when we are looking for monsters, we look right past the serial-killers, who are smiling to us.’
Kijkend naar een documentaire op C&I, dringt het opeens tot me door dat bepaalde gebeurtenissen nog maar recentelijk hebben plaatsgevonden. Het verhaal van Israel Keyes, een Amerikaanse seriemoordenaar, is hier een voorbeeld van. Pas in maart 2012 werd Keyes uiteindelijk gearresteerd, nadat hij jarenlang ongestoord zijn gang had kunnen gaan en de inwoners van Amerika, zonder dat zij het beseften, hun leven niet zeker waren. Je kunt je afvragen of iemand als Keyes in een land als Nederland niet veel eerder was opgepakt? In ons dichtbevolkte land is er veel sociale controle en heeft elke vierkante meter een bestemming. Er is altijd wel iemand die iets gezien of gehoord heeft waardoor uiteindelijk de waarheid aan het licht komt. Goed speurwerk, zowel tactisch onderzoek als technisch onderzoek, speelt hierbij de hoofdrol, maar zal anders zijn in een land met een oppervlakte van 41.543 km², dan in een staat van 9.629.091 km². Met dit probleem kampten de Amerikaanse rechercheurs.
Dit is mijn tweede artikel voor Dizzie.nl, gebaseerd op een documentaire van CI ‘Serial Killer Profile’. Een onthutsend verslag van een koelbloedige moordenaar die moordde voor de kick.
De Amerikaan Israel Keyes wordt ervan verdacht elf moorden op zijn geweten te hebben, in een tijdsbestek van 14 jaar. Tijdens het verhoor lachte hij vaak om zijn eigen vindingrijkheid en om de doodsangst van zijn slachtoffers, de ijzingwekkende lach van een monster.
Keyes groeide op in een Mormoons gezin, een geloof dat belangrijk voor hem was, zou hij later in een interview beweren. Hij kwam uit een groot gezin en merkte rond zijn pubertijd dat hij anders was dan de rest van zijn broers en zussen. Samen met een vriendje van school begon hij te stelen en pleegde hij kleine inbraken, iets wat hij afdeed als kattenkwaad. Toen hij een kat vastbond aan een boom en op het dier begon te schieten, kon zijn vriendje het niet meer aanzien en moest overgeven.‘Nobody wanted to be with me after that,’ lachte hij tijdens zijn verhoor.
Hij groeide op in de staat Washington en ging in 1998 bij de infanterie, waar hij beweerde de enige vrijwilliger te zijn. In 2007 verhuisde hij naar Anchorage in Alaska, waar hij een gezin stichtte en een succesvol bedrijf als aannemer begon. Mensen in de buurt respecteerden hem, net als zijn familie en vrienden, die hem omschreven als een normale, wat stille, man.
Maar Keyes leidde een dubbelleven.
Hij plande zijn eerste moord in 1997, in de buurt van een meer, waar hij rustig wachtte op zijn eerste willekeurige slachtoffer. Hij wist het meisje te overmeesteren, maar liet haar gaan nadat zij hem had omgepraat. ‘I learned my lesson…,’ lachte hij tijdens zijn bekentenis.
Keyes ging heel routinematig te werk. Op de plaats waar hij de moord wilde plegen, begroef hij een ‘murder-kit’, een emmer met daarin o.a. een wapen, een touw, duct tape en tie-raps, daarna duurde het soms maanden of een jaar voordat bij terugkeerde om zijn dodelijke plan ten uitvoer te brengen. Zijn slachtoffers koos hij willekeurig. Om zijn doel te bereiken en om de politie te misleiden, reisde hij door heel Amerika, een vrijheid die zijn werk hem verschafte. Hij gebruikte geen creditcards en verwijderde tijdelijk de batterij uit zijn mobiele telefoon.
Omdat hij in 2007 naar Alaska verhuisde en hij zijn moorden veelal in andere staten van Amerika pleegde, kon hij ongestoord doorgaan. Het moorden was een kick, waar hij steeds afhankelijker van werd. Hij overmeesterde zijn slachtoffers, ontvoerde hen, waarna hij hen wurgde op een afgelegen plaats. In 2011 ging hij zelfs zover dat hij het echtpaar Bill en Lorraine Currier uit Vermont in hun huis overmeesterde terwijl zij lagen te slapen en ombracht in een leegstaande boerderij verderop. Het adres had hij gekozen omdat er geen hond aanwezig was, want aan honden had hij een hekel. Zijn overmoed zou uiteindelijk tot zijn aanhouding leiden.
Nog geen jaar later ontvoerde hij de 18-jarige Samantha Koenig uit een wegrestaurant bij zijn woonplaats in Anchorage en sloot haar op in een schuur bij zijn huis, waarna hij haar wurgde. Daarna ging hij terug naar het restaurant om de telefoon van het meisje op te halen, waarmee hij losgeld eiste dat op de rekening van Samantha gestort moest worden. Zijn roekeloze gedrag om terug te keren naar de Plaats Delict, toonde zijn totale minachting voor de politie.
Tijdens de geldopnames, waarbij hij het losgeld van de ATM-card van Samantha pinde, werd Keyes vastgelegd op de camera’s van banken verspreid door heel Amerika. Op de camerabeelden was ook een witte Sedan te zien. Het landelijke opsporingsbericht leidde uiteindelijk tot zijn aanhouding. Tijdens het eerste verhoor bekende Keyes al direct dat hij Samantha had vermoord en vertelde de rechercheurs ook dat hij veel meer moorden had gepleegd. Maar hij wilde wel iets terug voor deze informatie. De datum van zijn executie. Ook eiste hij dat zijn naam niet in het nieuws zou komen, omdat hij zijn vrouw en zijn dochter alle negatieve publiciteit wilde besparen. Misschien wel het enige menselijke trekje van deze sociopaat.
Hopende op meer gegevens die een aantal onopgeloste moorden zouden verklaren, had de politie meer tijd nodig dan het halfjaar waar Keyes om vroeg. Op de camera van de verhoorkamer zagen de rechercheurs Keyes langdurig naar een stopcontact kijken. De rechercheurs voelden zich slecht op hun gemak en vroegen zich af of hij zichzelf iets aan wilde doen. Dat laatste werd bewaarheid toen Keyes niet lang daarna zelfmoord wist te plegen in zijn cel. Informatie die de nabestaanden meer zekerheid had kunnen geven over het lot van een geliefd familielid, nam Israel Keyes mee in zijn graf. Met zijn dood pleegde hij zijn laatste moord.
Het gegeven dat ook hun eigen gezin niet veilig was geweest voor dit monster, was zelfs voor de doorgewinterde rechercheurs een beangstigende gedachte.
Volgende week het aangrijpende verhaal van een Aziatische schoonheidskoningin, die wordt bedreigd door een onzichtbare vijand op Social Media.
Ik ben Esther Vermeulen, Rotterdamse detective-auteur. Be Safe!
