Luisterend naar U2 geniet ik nog even na van het concert in de Johan Cruijf ArenA van afgelopen zaterdag. Ook de vakantie zit er inmiddels op, dus geen excuus meer om het schrijven uit te stellen. In het mooie Schotland heb ik een aantal true crimeboeken op de kop getikt, niet de meest vrolijke kost, maar de boeken bieden een kijkje in de menselijke geest of eigenlijk in de psychisch gestoorde geest. De beweegreden, het karakter en de opvoeding van individuen die tot de meest gruwelijke misdaden in staat zijn. Niet dat de Bureau MaRiT boeken nu net zo zwartgallig zijn als de levensverhalen van (serie)moordenaars, dat is niet het streven. Kort samengevat voor de geinteresseerden…\r\n\r\nDat er verschil zit tussen de seksen lijkt duidelijk. Terwijl moorden door vrouwen vaak relatiegerelateerd zijn: jaloezie, ontrouw, geld – als partner wordt je daar niet vrolijk van -, doden mannen om andere redenen. Frustratie op het gebied van seks speelt een grote rol, of de jacht op een weerloze prooi, sadisme, en verslaving van een seriemoordenaar die pas stopt wanneer hij in de gevangenis zit of overlijdt. Een ding hebben de meesten van hen wel gemeen en dat is een verstoorde jeugd, waarbij mishandeling – op jonge leeftijd ernstig letsel aan het hoofd – misbruik, en een gebrek aan aandacht van grote invloed zijn geweest. Bevinden zich er onder ons dan veel potentiele moordenaars? Gelukkig niet, het karakter is nog altijd bepalend, waardoor er ogenschijnlijk makkelijk een onzichtbare grens wordt overschreden. Daarnaast zijn er gevoelens van onzekerheid, een negatief zelfbeeld, grote frustratie waardoor er een weerloos slachtoffer wordt gezocht om die gevoelens van onmacht op bot te vieren. Bij kleine kinderen zijn de tekenen soms al zichtbaar: wreedheid bij dieren, geen of weinig vriendjes, gesloten. Op oudere leeftijd is diefstal niet ongewoon, waarbij ook inbraak niet wordt geschuwd. De grens komt dichterbij… Foute vrienden zoals vaak wordt beweerd hebben wellicht niet dezelfde invloed omdat de daders toch vaak eenlingen zijn, uitzonderingen daargelaten. Kortom een hoop om over na te denken.\r\n\r\nOok van mijn zus met wie we samen op vakantie waren, kreeg ik een boekje over Schotse moorden, als je eenmaal de naam hebt…., waarbij de natuur vaak een handje meehelpt, bijvoorbeeld een duwtje tijdens een wandeling over een hoge klif, om je te ontdoen van een ‘lastpost’. Gelukkig was alles pais en vree tijdens onze bergwandelingen en hebben we de ravijnen gelaten voor wat ze zijn. Maar als er dan een wolkje voor de zon kwam en de imposante bergen gehuld waren in een deken van mist, begon het toch weer te kriebelen. Genoeg inspiratie weer voor een nieuw avontuur.