Nog enkele weken en dan breekt 2017 aan, Time Flies, when we are having fun (zeggen we dan maar om dat plotselinge tijdsbesef te verbloemen). Maar dat wil niet zeggen dat ik stilgezeten heb.. Na een periode van onderzoek voor het volgende deel van Bureau MaRiT, deel 7 inmiddels, wordt het tijd om de eerste zin aan het scherm van mijn laptop toe te vertrouwen.
“Ze had dringend eten nodig, maar zoals altijd zat de deur van de voorraadkamer op slot…”
Het is altijd een bijzonder moment als de eerste zin zwart op wit op het scherm verschijnt, er is geen weg meer terug. Een intensieve schrijfperiode vangt aan: een nieuw avontuur en daarbij de uitdaging of het idee wat je hebt ook daadwerkelijk leidt tot een goed verhaal. Maar een ding is zeker; ik heb er veel zin in! Na de boeiende en leuke interviews met twee fijne mensen van de politie en iemand van een totaal andere tak van sport, kan ik niet wachten om mijn bevindingen aan het scherm toe te vertrouwen. Ik ben enorm dankbaar voor alle tijd en aandacht (en de oliebollen van Richard Visser uit Rotterdam natuurlijk, met dank aan de ZHP) die mij zo belangeloos werd geschonken om tot een goed en waarheidsgetrouw beeld van de politie te komen. Die eerste zin zegt misschien nog niet zo veel, of misschien juist wel en kun je de sfeer al een beetje proeven; de spanning van een proloog waardoor je wilt weten hoe het verder gaat.. En zo moet het zijn, ook voor mij, omdat dat het schrijven juist zo leuk maakt, want zelf ben ik ook benieuwd naar het verloop en de afloop. Ondanks de research, de wandeling met mijn stiefvader- altijd een trouwe bondgenoot – door de verlaten straten van Rotterdam, de interviews en de uitgebreide schema’s. Het blijft spannend tot aan de laatste zin en de eerste review die ik zoals gewoonlijk weer hoop te krijgen van mijn goede vriendin. Ik ga ervoor en heb weer zin in een spannend verhaal… Wordt vervolgd!
