Amerikaanse Seriemoordenaar Sean Vincent Gilles

Op de foto ‘The Bodysnatcher’ Sean Vincent Gilles en zijn vriendin Terri Lemoine 

Dizzie.nl vroeg mij in de maanden november en december een column te schrijven, wat mij enorm leuk lijkt. Ik ben ED (Esther Danielle) Vermeulen, auteur van de detectiveroman-serie Bureau MaRiT, en mijn interesse gaat uit naar politiezaken. In mijn detectives probeer ik een zaak van meerdere kanten te belichten en duik ik in de wereld van zowel het slachtoffer als de dader. Maar soms is er voor een verschrikkelijke misdaad geen oorzaak aan te wijzen en moeten de nabestaanden leven in onzekerheid. Het enige signaal dat ik kan afgeven is om vooral niet op het uiterlijk af te gaan. Monsters die eruit zien als ‘gewone’ mensen.

Zoals een Amerikaanse Profiler van CI opmerkte: ‘The problem is, when we are looking for monsters, we look right past the serial-killers, who are smiling to us.’

Deze week gaat het over de Amerikaanse Seriemoordenaar Sean Vincent Gilles, door zijn omgeving gezien als een heel ‘gewone’ man. Levenslang veroordeeld voor het stalken, kipnappen, verkrachten, vermoorden en verminken van 8 vrouwen, in de periode maart 1994 – april 2004. Dit artikel is gebaseerd op een documentaire over hem op CI: ‘Serial Killer Profile’.

Een heel gewone man, volgens het interview met zijn vriendin, Terri Lemoine, met wie hij al die jaren samenwoonde. Op het eerste gezicht iemand die je je niet zou herinneren als je hem op straat tegenkwam of in de convenient store waar hij werkte: klein, tenger, brildragend, vriendelijk, ‘een beetje een nerd’, zoals zijn vriendin hem later omschreef. Zij hadden elkaar ontmoet tijdens het werk, waar zij onregelmatige diensten draaiden. Hij noemde haar zijn ‘honey-bunny’ en knuffelde haar liever dan dat hij seks met haar had, want dat vond hij vies. Maar Gilles had andere behoeftes zo bleek en dat waren zijn dode slachtoffers, die hij betastte en verminkte en levensgrote barbiepoppen noemde.

Tijdens zijn arrestatie in 2004 bekende Sean Vincent Gilles in de omgeving van Louisiana acht vrouwen te hebben vermoord, in de leeftijd van 28 tot 81 jaar. De vrouwen waren prostituees, toevallige voorbijgangers en mensen uit de omgeving waar hij woonde. Hij pleegde zijn misdaden als zijn vriendin aan het werk was en hij het huis voor zichzelf had. Vaak nam hij zijn overleden slachtoffers mee naar huis, verminkte en betastte ze en liet hen verdwijnen in greppels langs de weg of gooide hij ze in het water vanaf een brug, waarna hij zijn vriendin ging ophalen. Soms lag er nog een slachtoffer in de kofferbak en herinnerde Terri zich de vreemde geur die er in de auto hing.

Was Sean Vincent Gilles een geboren seriemoordenaar?

Hij groeide op met een gewelddadige vader, Norman Gilles, die de eenjarige Sean onder schot hield en dreigde hem en zijn moeder te vermoorden. Norman Gilles is totaal 19 keer opgenomen geweest in een psychiatrische inrichting en Sean werd voornamelijk opgevoed door zijn moeder, met wie hij een hechte band had. Als zij zou komen te overlijden, zou hij haar graag mooie kleren willen aantrekken, als een mooie barbiepop, vertelde hij later in een politie-interview.

Het gezin woonde tegenover een begrafenisonderneming, waar Sean en een vriendje zich weleens stiekem in een kist verschuilden en Sean de handen van de overledenen aanraakte.

Zijn eerste slachtoffer was de 81-jarige Ann Bryan, die hij in eerste instantie wilde verkrachten. Hij had haar al een tijdje bespied in de luxe bejaardenwoning, waar zij woonde. Ann sloot haar gordijnen nooit. Het wond hem op, zou hij later tijdens een politieverhoor vertellen. Toen de vrouw zich hevig verzette, raakte hij in paniek en vermoordde hij haar. Het zou vijf jaar duren, eer dat hij een volgend slachtoffer zou maken, voornamelijk omdat hij toen zo geschrokken was. Hierna wist hij dat hij een moord kon plegen en wilde hij zich bewijzen, vertelde hij de detectives. Het gaf hem een machtsgevoel, omdat hij met de vrouwen kon doen wat hij wilde, soms was een lichaamsdeel al voldoende. Hij bekende liever het slachtoffer van een andere moordenaar voor zijn ziekelijke fantasie te gebruiken. Hoewel psychiaters de oorzaak in zijn jeugd zochten, zei hij in een interview dat hij het vooral leuk vond…

Een ijzingwekkend interview met een moordenaar, die op schokkende wijze herhaaldelijk voordeed hoe hij de vrouwen had laten stikken, met een snelle en bijna automatische handbeweging en met een klik van zijn tong. Voor zijn moorden gebruikte hij onder andere tie-raps, een wapen dat niet opviel omdat het product verkocht werd in de winkel waar hij werkte. Thuis had hij met de tie-raps geoefend op een keukenstoel.

Gilles heeft ruim tien jaar ongestoord zijn gang kunnen gaan, waarschijnlijk omdat er gedurende die periode ook nog een andere seriemoordenaar in Louisiana actief was. Toen deze man, Derrick Todd Lee ‘The Baton Rouge Serial Killer’ werd opgepakt, maar er nog steeds soortgelijke moorden werden gepleegd, realiseerde de politie zich dat er nog een levensgevaarlijke moordenaar rondliep. In april 2004 werd Gilles uiteindelijk opgepakt doordat de bandensporen gevonden bij het laatste slachtoffer herleid konden worden naar zijn auto. Vergelijkbaar DNA-onderzoek wees Gilles aan als de dader.

Pas nadat zijn vriendin hem in de gevangenis had bezocht en hem ongelovig had gevraagd of alle verhalen in de pers klopten, realiseerde zij zich dat de man met wie ze al die jaren had samengeleefd in werkelijkheid een monster was. Gilles had verontschuldigend zijn schouders opgehaald en gezegd: ‘Sorry honey-bunny’.

Volgende week het ijzingwekkende verhaal van een Amerikaanse soortgenoot, die tijdens zijn verhoor vaak moest lachen om zijn verschrikkelijke daden.

Ik ben ED Vermeulen, Rotterdamse detective-auteur. Be Safe!