De onterechte vanzelfsprekendheid van het alledaagse leven, kopt forum Fok. Goed gezegd. Dagelijks verricht je de vertrouwde handelingen, je gaat naar je werk of brengt je kinderen naar school, bij het avondeten is iedereen weer thuis en wordt er gepraat over de dagelijkse ervaringen. Nooit ga je ervan uit dat het op een dag weleens anders zou kunnen zijn, dat al die dingen die je als een vanzelfsprekendheid ervaart plotseling ophouden te bestaan, dat de mensen die je liefhebt je plotseling worden ontnomen. Misschien soms, als je wordt gegrepen door een artikel op het nieuws, besef je ineens hoe waardevol je eigen leven is en hoe anders het kan zijn. Een kortstondig moment van dankbaarheid. Dankbaar voor je gezin, je partner, je kinderen, je familie en vrienden, voor je huisdier, voor je bezittingen, hoe vertrouwd het allemaal is en hoe fijn het is om thuis te komen in een warme omgeving bij de mensen die zo’n belangrijke rol in je leven spelen.
Heeft je leven nog zin als je gezin je plotseling wordt ontnomen? Als je wordt verteld dat je vrouw en kinderen op brute wijze zijn vermoord?
Op 9 juli 1996 worden Lin Russell en haar twee dochters, Josie (9) en Megan (6), slachtoffer van een gewelddadige aanval als zij gezamenlijk van school over een landweggetje in Kent naar huis lopen. Het nieuws veroorzaakt een schokgolf door Engeland. Een documentaire van CI “Crimes That Shook Britain”.
Het is een van de moeilijkste onderzoeken van de politie ooit. De drie slachtoffers zijn vastgebonden en herhaaldelijk met een hamer op het hoofd geslagen. In deze brute aanval hadden zij geen schijn van kans. Pas een jaar later wordt Michael Stone opgepakt, een psychiatrische patiënt die in de omgeving woont.
Onlangs is het gezin Russell, Dr. Shaun Russell, zijn vrouw Lin en hun twee dochters Josie en Megan, verhuisd van Noord-Wales naar Kent, omdat Shaun niet genoeg werk kan vinden in Wales. Hoewel zij de heuvels van Wales achterlaten, vinden zij een mooi huis in een landelijke omgeving, waar het gezin het al snel goed naar hun zin heeft. Josie is de oudste en meest zelfverzekerde dochter, Megan is jonger en wat rustiger, maar erg wilskrachtig.
Shaun herinnert zich 9 juli 1996 als de dag van gisteren. Op weg naar zijn werk, brengt hij de meisjes naar school. Hij herinnert zich de mooie zomermorgen en de weelde van kleurrijke bloemen in hun tuin. De Russells houden van de natuur en brengen veel tijd buitenshuis door. Bij het afscheid dragen de meisjes hun blauwe schooluniform en de rugzakjes met daarin hun schoolspullen en zwemkleding voor de wedstrijd later op de dag.
Om vier uur doet Shaun wat boodschappen in het dorp en brengt hij de bibliotheekboeken van de kinderen terug, waarna hij nog even langs de fietsenmaker gaat voor een reparatie. Lin zal de meisjes ophalen van school. Als hij die middag zijn vrouw opbelt, is hij onwetend van het feit dat het de laatste keer zal zijn dat hij met haar spreekt. Lin vertelt hem dat zij en de meisjes na school brownies gaan eten met een vriendin en haar dochtertje, ook Lucy hun Golden Retriever gaat met hen mee. Zij zullen met de vriendin meerijden.
Als Shaun om zeven uur ’s avonds thuiskomt is er nog niemand thuis, maar dat verontrust hem niet omdat hij van hun plannen weet. Hij begint vast met het avondeten. Dan belt de vriendin op, Liz Gregson, dat Lin en de kinderen niet thuis waren toen zij hen om vijf uur ophaalde om brownies te gaan eten. Shaun begrijpt het niet en probeert te bedenken waar ze kunnen zijn. Het is negen uur als Liz voor de tweede keer opbelt om te vragen of iedereen al thuis is. De verontruste Shaun belt het politiebureau op om te vragen of zij misschien iets gehoord hebben, wat niet het geval is. Daarna stapt hij in zijn auto en rijdt het landweggetje af dat zijn vrouw en kinderen moeten hebben gelopen. Het ziet er verlaten uit.
Shaun pleegt diverse telefoontjes, o.a. naar de dierenarts en naar het ziekenhuis, maar ook daar is er niets bekend over zijn gezin. Opnieuw belt hij met de politie, het gezin wordt inmiddels 5 uur vermist, die zijn eerste telefoontje serieus heeft genomen en inmiddels een opsporingsteam heeft samengesteld. De vrienden Liz en John Gregson staan hun buurman bij als een politieteam die nacht met honden de omgeving uitkamt. Thuis wordt Shaun ondervraagd door een rechercheur over het uiterlijk van zijn vrouw en kinderen, maar er worden ook persoonlijke vragen gesteld over zijn huwelijk. Heeft Shaun misschien ruzie met zijn vrouw gehad en zou ze er vandoor kunnen zijn met de kinderen?
Dan worden Liz en John naar buiten geroepen en komt een politieagent Shaun verschrikkelijke nieuws brengen. Shaun vertelt: “Als je zoiets in de film ziet, weet je wat een politieagent komt vertellen, ik kreeg het warm en koud tegelijk. Er was een soort ongeluk gebeurd en zijn vrouw en kinderen waren overleden, ook de hond was dood. Hun lichamen waren gevonden in de struiken op een paar honderd meter van zijn huis vandaan. Er waren verdachte omstandigheden.” Shaun wordt meegenomen naar het dichtstbijzijnde politiebureau. Hij herinnert zich dat hij in de politieauto overstuur raakt en begint te schreeuwen, hij wil een einde aan zijn leven maken. Op het politiebureau krijgt hij een deken en een kop koffie aangeboden en wordt er gevraagd of hij niet even op de bank wil gaan liggen om tot rust te komen. Daarna begint het verhoor met twee speciale familierechercheurs, die later vrienden van Shaun zullen worden.
Alles verandert als er tijdens het verhoor een agent binnenkomt, die Shaun vertelt dat een van zijn dochtertjes waarschijnlijk nog leeft. Zij is naar het ziekenhuis gebracht. Zijn pure wanhoop slaat om in hoop en hij vraagt de politieagent of het meisje sproeten heeft. Op deze hartverscheurende vraag kan de agent geen antwoord geven. Als Shaun op de IC van het ziekenhuis in London aankomt, herkent hij vrijwel meteen zijn oudste dochtertje Josie. Zij is er slecht aan toe en is aangesloten op diverse apparaten. Het is de vraag of het meisje met de sproetjes het zal overleven.
De volgende morgen wordt het dorp overspoeld door verslaggevers, terwijl Shaun nog geen kans heeft gehad om met de ouders van zijn vrouw te spreken, maar inmiddels heeft het nieuws van de dood van hun dochter en kleinkind hen al bereikt. Ondertussen is de politie van Kent druk doende forensisch bewijsmateriaal te verzamelen en eventuele getuigen op te sporen. Het onderzoekt verloopt traag en hun hoop is op Josie gericht, die op dat moment met ernstig hersenletsel voor haar leven vecht. Tegen alle verwachtingen in begint Josie langzaam te herstellen, hoewel zij hersenletsel heeft opgelopen en onder andere moeite heeft met haar spraak waardoor zij niet kan communiceren.
Na een periode van 6 weken mag zij al naar huis, maar zij heeft nog een lange weg te gaan. Met behulp van foto’s, schetsen en modellen, probeert de politie Josie haar verhaal te laten vertellen. Het forensisch onderzoek verloopt moeizaam vanwege de bosrijke omgeving. Wel vinden zij op de plaats delict een hamer, die als moordwapen blijkt te zijn gebruikt. Ondertussen voelen de inwoners van Canterburry zich niet meer veilig, ouders komen bijeen op school voor informatie en om elkaar bij te staan. Shaun wil niet langer in Kent blijven wonen en verhuist samen met Josie terug naar Wales.
Hoewel de familierechercheur nu verder moet reizen, blijven de gesprekken met Josie gewoon doorgaan. Josie communiceert steeds beter en weet de situatie van die noodlottige dag met poppetjes na te spelen. Op 9 juli 1997, een jaar na de noodlottige gebeurtenis, is er grote vooruitgang geboekt en is er een profielschets van de dader gemaakt. De politie krijgt een telefoontje van een dokter, die belt over een geestelijk gestoorde patiënt van hem, en na een grondig onderzoek arresteren zij Michael Stone. Michael Stone blijkt een geschiedenis te hebben van overmatig drugsgebruik en heeft gewelddadige fantasieën. Bovendien kende hij de omgeving goed en had hij de aandrang om een moord te plegen. De reden waarom hij Lin Russell en haar dochters die dag heeft aangevallen, wil hij niet vertellen.
Stone wordt schuldig gevonden en krijgt 3 keer levenslang. Tijdens het proces wordt het verloop van de dag langzaam duidelijk. Als Lin die dag haar dochters ophaalt van de zwemwedstrijd, lopen zij, samen met hun hond Lucy, terug naar huis over een bospad. Liz Gregson, de vriendin waarmee zij later brownies zouden gaan eten, toetert nog, maar Lin hoort haar niet. De dochter van Liz, die ook in de auto zit, spreekt later de gedachte uit dat het misschien anders had gelopen als het gezin toen al met hen was meegereden.
Als Lin en de kinderen halverwege het bospad zijn, komt er een auto achter hen rijden. Het blijkt de dader te zijn. Hij overmeestert hen en brengt hen door het gebruik van overmatig geweld om het leven. Achteraf blijkt dat Josie het waarschijnlijk heeft overleefd omdat zij een groter hersenletsel had, in die mate dat de druk in haar hoofd eruit kon. De koude avondtemperatuur heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat de schade aan haar hoofd haar niet direct fataal werd.
Uit onderzoek komt naar voren dat Michael Stone een traumatische psychische aandoening heeft. In Engeland laait de discussie op in hoeverre mensen met een psychische aandoening en de neiging tot geweld behandeld mogen worden met risicovolle medicatie. Volgens sommigen is dit een schending van de mensenrechten.
In het interview vertelt Shaun dat er in de gevangenis tegenwoordig tests worden uitgevoerd om te onderzoeken wat het effect van een bepaalde behandeling is op psychisch gestoorde gevangenen. Dr. Shaun Russell kan de traumatische gebeurtenis nog steeds moeilijk een plaats geven, mede omdat Michael Stone tot nu toe nog geen enkel teken van berouw heeft getoond. Shaun heeft zowel de slechtste kant als de beste kant van de menselijke natuur ervaren en is geroerd door alle hulp en sympathie die hij heeft ontvangen van veel mensen.
Hij dankt zijn leven aan Josie, die hem met haar sterke wil om te overleven de kracht heeft gegeven om door te gaan en zijn leven weer zin heeft gegeven.
Volgende week het schokkende verhaal van een gijzelingsdrama, waarbij het slachtoffer vecht voor haar leven.
Ik ben ED Vermeulen, Rotterdamse detective-auteur. Be Safe!
