27/11/2012 DNA verwantschapsonderzoek, een revolutie in het moordonderzoek? Na de succesvolle toepassing van dit onderzoek in de zaak Marianne Vaatstra wil men meer, maar er zijn ook tegenstanders. “Met super DNA-bank meer kans op dwalingen” kopt de Volkskrant. Wat is nu precies het probeem? Schending van de privacy wordt er geroepen…, maar degene die het hardst roepen blijven liever anoniem. Arrestaties van mensen die tegen hun zin DNA moeten afstaan…, maar waarom arrestaties als er ook nog zoiets bestaat als het rechercheonderzoek waarbij het gros van de DNA-onwilligen waarschijnlijk kan worden uitgesloten. Wij willen vrij kunnen zijn, intiem kunnen zijn en vergeten kunnen worden…, maar hebben zij dan geen paspoort, bankpas, giropas, of mobiele telefoon waarmee echte anoniemiteit reeds lang uitgesloten is. Iedereen wil toch graag helpen om een ernstig misdrijf op te lossen, of is er misschien sprake van een kwaad geweten? Een halfzacht initiatief om dan maar iedereen tevreden te stellen door vrijwillig DNA af te staan blijkt ook al geen succes, want afgezien van de gemakzuchtigen onder ons zal de dader ook niet echt staan te popelen om mee te werken. Zoals de moordenaar van Marianne Vaatstra die waarschijnlijk niet zo gemakkelijk zijn DNA had afgegeven als hij van te voren had geweten hiermee door de mand te vallen, hij had zelfs kort tevoren nog een aanvullende hypotheek afgesloten. Vrijwillig DNA afstaan kost een hoop geld en inspanning, en heeft geen resultaat, behalve als de politie juist degene onderzoekt die geen DNA heeft afgestaan. Dat is nu een heel ander verhaal met het DNA verwantschapsonderzoek, want een dader van een zedenmisdrijf opereert vaak alleen en zal zijn familie hierover niet uitgebreid inlichten. Helaas kan zo’n onderzoek in veel gevallen niet worden toegepast, want een dorpsgemeenschap waar mensen honkvast zijn, is heel wat anders dan de grote stad waar veel beweging is.
Dan maar een boeven DNA-bank, zoals in Engeland waar iedere overtreder zijn DNA moet afstaan. Ook hier weer voor en tegens, want wellicht wordt de verkeerde DNA van de verkeerde boef of boeven wel op het slachtoffer gevonden… Risico van het ‘vak’? Veel misdadigers blijken hun ‘carriere’ te zijn begonnen met kleine vergrijpen, bijvoorbeeld op jonge leeftijd, waarna er ooit een moment van ommekeer kwam en er geen terugweg op het rechte pad meer mogelijk bleek. Helaas moeten veel misdrijven in de relatiesfeer worden gezocht. Rechtschapen mannen zonder strafblad, die gedreven door jaloezie, geld, onmacht hun partner te lijf gaan. Het komt allemaal voor. Een goede DNA databank moet vooral een goed instrument zijn waarmee het rechercheteam aan de slag kan, want zonder menselijke inspanning blijft het kwetsbaar voor fouten. Kort samengevat komt het hierop neer dat het systeem de recherche een hoop kostbare tijd kan besparen als het goed wordt toegepast en daarmee het kostenplaatje een stuk aantrekkelijker wordt, een leuke bijkomstigheid in deze tijd van bezuinigingen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het leed dat bespaart kan worden, misschien zelfs voorkomen doordat de dader zich heeft bedacht uit angst gemakkelijker gepakt te kunnen worden. Behoort de tijd dat een dader dan nog ongestoord zijn gang kan gaan hiermee tot het verleden? Waar of niet, mijn DNA krijgen ze.
—————————
19/11/2012 Eindelijk gerechtigheid voor Marianne Vaatstra, het 16-jarige meisje dat 13 jaar geleden in Friesland werd verkracht en vermoord dicht bij het dorp waar zij woonde. Toentertijd werd er al direct naar het dichtbijgelegen asielzoekerscentrum gewezen, want hoe kun je nu ooit een dorpeling verdenken van zo’n gruwelijke daad. Helaas, een groot deel van de zedenmisdrijven moet in de kring rond het slachtoffer gezocht worden blijkt. Mensen die in een opwelling van lust, geen goed of kwaad meer van elkaar kunnen onderscheiden. Misschien heeft hij al een tijdje het meisje op het oog gehad en ineens komt daar de kans om met haar alleen te zijn. Misschien eerst nog vriendschappelijk, omdat zij hem kent om daarna om te slaan in paniek omdat hij meer wil. Hij laat zich gaan, al die tijd heeft hij hierover gefantaseerd, maar heeft hij ooit aan de gevolgen gedacht? Heeft hij ooit gefantaseerd over moord, omdat zij ineens een gevaar voor hem geworden was nu zij hem kon verraden? De ene keer een politieagent die zijn buurmeisje Millie al een tijdje opgevallen was, fantaserend over haar strakke paardrijbroek vergetend dat het nog een kind was, of nu een trouwe kerkganger die zijn zondige gedachten hardnekkig probeert te verbergen achter zijn gezangen. Hoe zou hij zich voelen nu hij eindelijk door de mand gevallen is, na 13 jaar vrij te hebben rondgelopen. Is hij opgelucht, omdat hij eindelijk na al die jaren zijn geheim niet meer hoeft mee te torsen, dat hij zijn gezin eindelijk de waarheid kan vertellen, hoe schokkend deze ook is? Of had hij het liever geheim gehouden, hopende zijn geheim mee het graf in te nemen, zich ‘alleen’ voor God te hoeven verantwoorden, zolang hij de schaamte en het verwijt maar niet hoefde te voelen? Was de verdachte Jasper S. zich ook daadwerkelijk bewust van de kracht van het DNA verwantschapsonderzoek en hoopte hij stiekem op de ontmaskering zodat zijn geweten hem niet langer pijnigde? Of dacht hij dat het na 13 jaar zo’n vaart niet zou lopen, uitgedaagd door zijn omgeving om aan het onderzoek mee te doen? Marianne bleek die nacht na een avondje stappen met 2 vrienden, iemand op de fiets ontmoet te hebben waarmee zij het weiland inliep, waarschijnlijk vrijwillig zo getuigt een gezamenlijk bandenspoor van 2 fietsen in het gras. Wanneer is het misgegaan? Zal deze nachtmerrie ooit eindigen voor de familie van de dader, beseffende dat de familie van Marianne al jaren met deze nachtmerrie moet leven. Heeft Jasper S. het ooit opgebiecht aan zijn vrouw, in een moment van zwakte… Heeft zij ooit iets aan haar man gemerkt, misschien 13 jaar terug na zijn nachtelijke fietstocht terwijl zij dit vermoeden sindsdien wanhopig probeerde uit haar gedachten te bannen? Is er voor de familie van Marianne Vaatstra nu een einde gekomen aan hun lijden of breekt er voor hen na de aanvankelijke opluchting een tijd van groot verdriet aan, omdat zij er weer aan herinnerd worden, maar nu met het besef dat de dader een van hen was?
Eindelijk gerechtigheid, maar het verdriet en het gemis van de nabestaanden is er niet minder om, dat zal het nooit zijn.
>>>>>>>>>>>
Een dag in het leven van een werkende en schrijvende moeder, met een man die bezig is zijn eigen bedrijf op te starten. Heb ik je al verteld dat dit alles bij elkaar best druk is. Eerst zoonlief naar school, wassen, tandenpoetsen, kleren uitzoeken, schooltas plus broodtrommel inpakken, en nog snel een repetitie overhoren voordat ik hem de deur uit werk. Dan een kop koffie. Computer aan en beginnen maar, maar zo werkt het niet, althans niet bij mij. Veel te lang staar ik naar mijn beeldscherm met in mijn achterhoofd wat we vanavond eten en of ik al de boodschappen wel in huis heb. Niet laten afleiden, gewoon concentreren. Meestal helpt het als ik een voorgaand stukje tekst lees, zodat ik weer in het verhaal kom, obstakel.. ik vind het niet goed genoeg en begin de tekst te corrigeren. Maar corrigeer ik het ene gedeelte, dan klopt het andere gedeelte ook niet meer… ’s Middags na het eten ben ik daar dan eindelijk mee klaar en zit hoopvol achter de computer te broeden op inspiratie, maar de gedachten dwalen af. Zo meteen komt Ilean weer thuis, dan moet ik eerst snel nog een afspraak maken met de kapper. Daar gaat de bel, jahoor mijn kostbare schrijfdag is voorbij want de school is alweer uit, nog een uurtje voordat ik ga koken. Dan over twee dagen maar eens een nieuwe poging wagen, want opgeven komt niet in mijn woordenboek voor, maar werpt het ook zijn vruchten af?
Tja, het pad van een schrijvende en werkende moeder gaat niet over rozen. Totdat die ene reactie komt, die aangeeft genoten te hebben van mijn boek… Wat doe ik toch moeilijk, dit is toch waar het om gaat, mijn dag kan niet meer stuk.
WORDT VERVOLGD
