Toen vorig jaar de schilderijenroof in de KunstHal in Rotterdam breed uitgemeten werd in het nieuws, schreef ik er een artikeltje over dat ik vergeten ben te posten. Het zou gaan om 7 schilderijen van o.a. Picasso, Matisse, Monet en Gauguin, uit de omvangrijke prive-collectie van wijlen Willem Cordia, die nu waarschijnlijk in rook zijn opgegaan, letterlijk en figuurlijk. Omdat het mij aan een bijzondere tijd herinnerde en aan een bijzonder man post ik het hierbij alsnog.
De naam Willem Cordia deed me terugdenken aan een bijzondere tijd bij het offshorebedrijf Workships Contractors, waar ik een aantal jaren heb gewerkt en waar Willem Cordia grootaandeelhouder van was. Nadat ik jarenlang bij de scheepvaartrederij de Koninklijke Nedlloyd had gewerkt, die inmiddels ten onder is gegaan in de diverse fusies, kwam ik terecht in een op het oog klein dynamisch bedrijf, waar heel veel gaande was en waar van alles mogelijk bleek te zijn. In de kantine van het bedrijf leerde ik Willem Cordia kennen als een vriendelijke charmeur die altijd bereid was tot een praatje, en als het zo uitkwam gewoon een boterhammetje met het personeel mee-at. Dankzij Willem Cordia was het leven bij Workships allerminst saai. Zo was het de gewoonste zaak van de wereld dat het personeel een dagje op het jaarlijkse paardensportevenement CHIO in Rotterdam doorbracht – hij was de grote man achter het evenement – en wel in zijn persoonlijke VIP Box. Een leuk dagje uit dat ik nooit oversloeg. Ook waren er trips op zijn luxe jacht, onder andere tijdens de Sail Amsterdam waar de culinaire hapjes en drankjes verzorgd werden door zijn persoonlijke kok. Dat vergaderen niet saai hoefde te zijn, bewees de Jaarlijkse personeelsvergadering in kasteel Braschaat in Belgie, waar de rijke zakenman gevestigd was. Een indrukwekkend landgoed dat hij deelde met toenmalig ‘bedrijvenverzamelaar’ Joep van den Nieuwenhuijzen.
Dat Willem Cordia zo’n vermogend man was, heb ik nooit bij stilgestaan, hij stond op de 80ste plaats in de quote 500, had huizen in Belgie, Zwitserland en New York, werd de havenbaron van Rotterdam genoemd en ook wel Willem de Veroveraar. Die laatste bijnaam was bedoeld om zijn succesvolle overnamens te verwoorden, maar het waren niet alleen bedrijven die hij veroverden… Willem Cordia was een groot charmeur en hield van het vrouwelijk schoon dat in Workships ruim vertegenwoordigd was – en waarschijnlijk op geselekteerd werd – (hoewel er op de financiele afdeling de voorkeur werd gegeven aan andere kwaliteiten). De havenbaron was ook nooit te beroerd om een goede beleggingstip met mij te delen, die dan weer besproken werd met een tweetal collega’s, een oud zeekapitein met coltrui die wel wat weg had van kapitein Haddock uit Kuifje, en de ingenieur van de booreilanden. Ingetogen vertelde hij mij over een bepaalde deal, hoewel hij het nooit naliet mij te waarschuwen om voorzichtig met de informatie om te gaan, omdat het allemaal nog niet zeker was. Als ik toen zijn raad in daad had omgezet – en niet onbelangrijk, meer geld had gehad – dan had ik veel kunnen verdienen, hoewel het dan weer op handel met voorkennis had geleken. Kortom in die roerige jaren heb ik een hoop meegemaakt, en een aantal interessante mensen ontmoet. Toen ik vorig jaar van het overlijden van Willem Cordia hoorde, moest ik even slikken en dacht ik even aan de tijden van weleer.
Dat Willem Cordia ook nog een van de grootste prive-collecties aan schilderijen had, waarvan er nu helaas een aantal gestolen zijn, maakt hem zelfs een jaar na zijn overlijden een veelbesproken man. Overigens blijkt het nut van zo’n schilderijenroof nog altijd een van de grootste mysteries volgens de nieuwsbladen, want immers waarom zoveel moeite doen als je deze bekende werken toch niet kunt verkopen? Misschien in het criminele circuit? Maar dan wel voor hun prive-collectie, waar hun criminele vrienden niet opkijken van een gestolen schilderij meer of minder dat pronkt aan de muur van hun miljoenenvilla. Waarschijnlijk hebben ze het niet eens in de gaten.
Persoonlijk denk ik dat Willem Cordia er geen traan om zou hebben gelaten en nonchalant zijn schouders zou hebben opgehaald, want het leven was nu eenmaal om te leven, en de rest dekte de verzekering. En dat deze markante persoonlijkheid een goed leven heeft geleid, hoeft vast niet in twijfel te worden getrokken.
